Zoetermeer

Het is al weer ruim 6 maanden dat ik me in de gemeentepolitiek nuttig maak. Ik vind het erg bevredigend wat ik doe, vooral ook omdat ik nu wat dichter bij het vuur zit en op die manier probeer mijn steentje bij te dragen om mee te werken aan een betere wereld, al is dat ook maar plaatselijk gericht, maar het is soms ook frustrerend.

Vooral het gebazel over centen en procenten daar heb ik vaak moeite mee want achter die centen en procenten zitten wel echte mensen van vlees en bloed, mensen die net zoveel recht als anderen hebben op een goed leven, mensen die door een of andere omstandigheid niet het geluk hebben gehad om in een zijden bedje te liggen.

Maar liefst 14 procent van onze mede en Nederlander leeft in armoede, 14 procent van 16 miljoen 640duizend en 324 mensen, of in cijfers 16640324 inwoners die Nederland momenteel telt, dat is maar liefst 2329645.3600000003 mensen die niet als vanzelf sprekend hun vaste lasten kunnen betalen of zelfs kunnen eten. 5824113.399999999 van de inwoners zijn kinderen en 11 procent daarvan dat zijn dus 640652.4739999999 kunnen niet normaal kind zijn, niet normaal genieten van de dingen waar je als kind van zou moeten kunnen genieten en dan praat ik niet over ipods en andere ingenieuze duf makend kinderspeelgoed maar de gewone basisdingen die ieder kind in zijn leven zou moeten hebben.

Daar komt bij dat dan ook nog alle laagdrempelige voorzieningen die het juist die mensen wat gemakkelijker zou moeten maken ook nog dreigen te verdwijnen. Gewone simpele speeltuinen die gratis toegankelijk zijn met wippen, schommels, draaimolentjes, zandbakken en glijbanen verdwijnen en maken plaats voor dure pretparken die binnenkort alleen nog maar voor de echte top toegankelijk zijn, de elite.

Ik ben n van die mensen die ook daar tussen heeft vertoeft en hoe vaak hoorde ik binnen die kringen niet dat de elite weer terug zou moeten komen, dat bepaalde voorzieningen niet meer voor het "plebs" toegankelijk zouden moeten zijn. Maar wie is nou "plebs" is dat die arme man of vrouw die keihard zwoegt om toch een menswaardig bestaan te hebben, of die elite, die in zichzelf denkt als ik maar lekker veel heb en niet hoef na te denken bij wat ik uitgeef kan de ander me niet verrotten?

Ik denk die laatste, maar zal daar wel voor op mijn vingers getikt worden, niet dat ik daar wakker van lig hoor. Maar mensen, wat zou de wereld mooi worden als iedereen genoeg zou hebben, en de ergste irritatie is, dat er genoeg is, genoeg zelfs overdadig voor IEDEREEN. Niet een aantal mensen zoveel dat ze het niet eens op kunnen maken en anderen helemaal niets. Eens was ik in een kerk en de pastoor daar sprak over een reep chocolade, 1/3 van de reep ging naar de armen die veel meer in getal waren dan de rijken en de weinige rijken kregen 2/3 van de reep chocolade. En het spijt me, ik voorzie dat dit alleen maar erger gaat worden, een kruimel voor de armen en de rest voor de rijken, een tussenlaag zal er niet meer zijn.

Maar ondanks alles, ondanks tegenslagen, mensen die op ons neerkijken en ons uitlachen en denken daar heb je weer zo'n recalcitrante SP-er, zal ik blijven vechten voor die 2329645.3600000003 mensen met wat minder geluk.