Zoetermeer

Het lijkt een ware trend te worden: huisuitzettingen. Januari is nog niet eens voorbij, maar ik heb al met vijf gevallen van huisuitzetting te maken gehad. Vaak bellen en mailen mensen pas op het laatste moment, als zij het echt niet meer weten en de dag erna uit huis worden gezet. Een voor een trieste verhalen waar meer achter zit dan alleen het niet kunnen betalen van de huur.

Nu ik weer even intensief bezig ben geweest met deze materie besef ik me weer hoe slecht hulp en ondersteuning eigenlijk zijn geregeld. In Zoetermeer zijn er maar drie noodwoningen beschikbaar. Ben je de vierde persoon in rij dan wordt er tegen je gezegd dat je maar naar de daklozenopvang in Den Haag moet gaan. Je kan je eigen inwoners toch niet zomaar de stad uit jagen?

Natuurlijk zijn er altijd mensen die het er zelf naar gemaakt hebben. Maar in veel gevallen zou het niet eens tot een uitzetting mogen komen. Deze mensen hebben uiteenlopende redenen waarom zij tot een huurachterstand zijn gekomen. Door deze mensen uit te zetten ontstaat er veel emotionele schade. Vaak zijn er kinderen (boven de 12) bij betrokken die dan onder toezicht van jeugdzorg worden geplaatst. Gezinnen worden dan letterlijk uit elkaar gerukt. Dit is voor de ontwikkeling van het kind zeker niet goed. Daarnaast zorgt een huisuitzetting alleen maar voor nog meer schuld. De mensen raken immers ook nog hun materile bezittingen kwijt.

Eigenlijk komen mensen die uit huis worden gezet in een neerwaartse spiraal terecht. Zij hebben al een huurachterstand, dus een schuld. Zij worden uit huis gezet en verliezen daarmee hun bezittingen. Vervolgens krijgen zij (via diverse wegen) uiteindelijk weer een huurwoning. Deze moet wel zo worden ingericht dat deze normaal bewoonbaar is, hetgeen betekent investeren in materile bezittingen, maar deze mensen hebben over het algemeen eerder een schuld dan nog wat eigen vermogen. Dus dat betekend nog meer schulden. En als het dan echt tegen zit dan volgt er na drie maanden weer een huisuitzetting, want de huur kon niet betaald worden door de opgelopen schulden.

Hetgeen ik hierboven schets is misschien wat erg pessimistisch, maar zeker niet iets dat helemaal niet voorkomt. Het is een omschrijving van het worst-case scenario. Ik pleit er dan ook voor dat er veel meer naar de persoonlijke situatie van gezinnen gekeken wordt alvorens mensen uit huis worden gezet. Op het moment dat er sprake is van meer dan twee maanden huurachterstand dan is er een rol weggelegd voor de woningbouwcorporatie. Zij moeten met deze mensen gaan praten en inventariseren of er ondersteuning nodig is voor het betreffende gezin. Dit kan bijvoorbeeld een budgetcursus zijn, omdat het gezin niet goed overweg kan met geld. Maar het kan ook zijn dat het gezin in de schulden is geraakt en niet de juist weg weet te vinden naar instanties die hun kunnen helpen. Het is dan aan de woningbouwcorporatie om deze mensen te begeleiden.

Naast een belangrijke rol voor de woningbouwcorporaties zou er bij de gemeente ook zeker nog het nodige verbeterd moeten worden. Als eerste meer inleving in het gezin in kwestie. Je zegt in ieder geval niet tegen je eigen inwoners dat zij maar naar de daklozenopvang in Den Haag moeten gaan. De gemeente heeft een belangrijke taak om voorzieningen te hebben die mensen helpen wanneer zij kampen met schulden. Dus geen wachtlijst bij de schuldhulpverlening, maar zorgen dat mensen hier direct bij terecht kunnen. Mocht het uiteindelijk toch tot een huisuitzetting moeten komen dan is het van groot belang dat er voldoende noodwoningen beschikbaar zijn. Als ik eens rondkijk in Zoetermeer staan er zo rond de 18% aan kantoren leeg. Bouw een leegstaand kantorenpand om tot units die kunnen fungeren als noodwoning. Basisvoorzieningen zijn meer dan voldoende, mensen zijn dan verzekerd van een dak boven hun hoofd in hun eigen stad. Zij kunnen dan rustig op zoek gaan naar een nieuwe woning. Een begeleidende rol van de gemeente hierin is cruciaal.

Mogelijkheden zijn er dus voldoende. Alleen moet er wel de wil zijn bij diverse partijen om hier ook daadwerkelijk wat aan te doen. Met het uit huis zetten van mensen lijkt misschien een probleem verholpen te zijn. Dit probleem is echter alleen van financile aard. Er wordt echter een veel groter probleem gecreerd, een van menselijke aard. Daarom doe ik dan ook een beroep op de maatschappelijke verantwoordelijkheid van woningbouwcorporaties en op eigenaren van leegstaande kantoren. Samen met goed beleid van de gemeente kan de trend van 2011 worden gestopt