Zoetermeer

Als er iets is wat de politiek in Zoetermeer in beroering bracht, dan is het Diftar. Het nieuwe systeem van afvalscheiding kostte veel geld maar flopte. Hoe dit kon gebeuren is onderwerp van de Diftar-enquête, komende weken. Vandaag deel 2: Cor Habermehl, projectleider.

Bron: Haagsche Courant

De ex-wethouders Andries Heidema en Paul Scheffer waren al in 2001 op de hoogte van de risico's rond Diftar. Dat verklaarde gemeentelijk projectleider-Diftar Cor Habermehl gisteren tegenover de enquêtecommissie. In 2001 was al bekend dat er mogelijk meer aan afval moest worden bespaard om het systeem financieel sluitend te krijgen en voor de burger aantrekkelijk te laten zijn.

Habermehl voegde er gisteren direct aan toe dat deze risico's niet onder zijn verantwoordelijkheid vielen. Hij hield zich bezig met de invoering van Diftar en niet met het beheer van het systeem na invoering.
Habermehl schetste de ontwikkeling van Diftar, van een 'gewoon' project tot speelbal in de handen van de politiek. De voorlichtingscampagne in 2001 ging vooral over de technische kant van het afval inzamelen. Burgers zaten echter vooral met vragen over het principe van Diftar. Dat verbaasde Habermehl: "De gemeenteraad had het besluit al genomen, dan mag je aannemen dat er draagvlak is onder de bevolking."

Vervolgens richtten SP en D66 hun pijlen op Diftar en de toon was gezet. Habermehl adviseerde toenmalig wethouder Heidema te reageren op de negatieve berichtgeving. "Hij zei, maak jij maar een verhaal, dan zet ik mijn naam er wel onder. Toen dacht ik, joh, als je het niet belangrijk vindt, dan niet. Ik heb wel wat anders te doen."

In januari 2002 boog het college zich over de risico's rond Diftar, iets wat de wethouders medio 2001 nog hadden tegengehouden. De risico-analyse bleef vervolgens vertrouwelijk. "Er zaten elementen in die in verkiezingstijd een eigen leven hadden kunnen leiden." In februari werd duidelijk dat een groot risico dreigde dat veel meer afval moest worden bespaard. "Achteraf gezien had ik die analyse eerder naar het college moeten sturen, maar de risico's waren er al bekend."

Het probleem met de communicatie was dat de afvaltarieven nog niet vast stonden. "Het is alsof je Formule 1-wagens wil verkopen aan een auto-renstal De klant zegt: prachtig, maar hoe hard gaat-ie? Dat komt wel goed over twee jaar, zeg je dan, we moeten de motor nog ontwikkelen. Veel auto's zul je dan niet verkopen."

Tarieven berekenen was volgens Habermehl een complexe en tijdrovende klus. Er werd gekozen voor 'de minst slechte' oplossing, door de bandbreedte van de tarieven aan te geven. Verbaasd was Habermehl over een advertentie vlak voor de verkiezingen van pro-Diftar-partijen. "Daarin werden tarieven genoemd en gesproken over dé waarheid over Diftar. Ik vond dat niet zo handig, als je alle feiten nog niet op een rijtje hebt." Later bleken deze tarieven financieel onhaalbaar, wat het einde van Diftar betekende.